Kirkjulist
Með kristnitökunni árið 1000 kynntust Íslendingar ekki aðeins rittækni heldur gáfust einnig ný tækifæri til listsköpunar. Kirkusmíði var alltaf langviðamesta verk sem trésmiðum og tréskurðarmönnum bauðst að vinna enda skreytingar kirkna af ýmsum toga.

Útbúnaður kirkna tók mið af stórbýlum þar sem tíðkaðist að skera út og mála skreytingar auk þess sem veggir voru tjaldaðir með saumuðum eða ofnum tjöldum. Heiðin myndefni sem áður voru notið til að skreyta skálana breyttust og urðu kristileg, en sömu aðferðum var beitt við skreytilistina sem áður.

Páli Jónssyni biskupi í Skálholti á 12. öld var t.d. mikið í mun auðga staðinn listmunum. Í sögu hans segir frá forláta kaleik sem biskup lét gera auk þess sem nokkrir listamenn eru nefndir til sögunnar, þ.á m. Margrét haga en hún þótti oddhög kona. Eins eru nefndir í sögu biskupsins Þorsteinn Skeggjason gullsmiður sem smíðaði helgiskrín undir helga dóma og Atli prestur sem pentaði að innan hluta kirkjunnar í Skálholti en sögnin að penta er skyld enska orðinu paint.

Kirkjur voru einu listasöfnin fyrr á tímum enda átti kirkjan fjármagn til að láta útbúa listaverk guði til dýrðar. Sárafáar minjar sem bera þessari skreytilist vitni hafa varðveist á Íslandi frá miðöldum. Siðskiptin og sú staðreynd að kirkjur voru úr timbri en ekki steini eins og víða erlendis gætu átt sinn þátt í því hversu lítið er varðveitt af húsaskreytingum.

Við siðskiptin breyttist listþörf kirkjunnar mjög, í stað skrauts og mynda af helgum dýrlingum nægði nánast að kirkja ætti altaristöflu, um fátt annað skraut var að ræða í lútherskum sið. Um leið hurfu atvinnutækifæri listamanna svo oft er talað um að á 17., 18. og 19. öld sé lægð í listasögu þjóðarinnar. Á hinn bóginn gerði tilkoma pappírs og aukinnar almenningsfræðslu það að verkum að mun fleiri gátu fest hugðarefni sín á blað og myndskreytt þau eftir eigin höfði og getu eins og fjölmörg myndskreytt handrit Snorra-Eddu frá síðari öldum bera vott um.